Τουρκική ήπια ισχύς: Από αποτυχία σε αποτυχία

Μάρκος Τρούλης

Η ισχύς αποτελεί αναμφισβήτητα τη βασική εξεταζόμενη μεταβλητή στο άναρχο διεθνές σύστημα. Η κατανομή της καθορίζει τις συγκρούσεις και τους ανταγωνισμούς, ενώ η ισορροπία της αποτελεί την προϋπόθεση της σταθερότητας. Κάποιοι μελετητές τη θεωρούν αυτοσκοπό, κάποιοι άλλοι την αναγιγνώσκουν ως μέσο, αλλά όλοι υπογραμμίζουν τη σημασία της.

Η ήπια ισχύς συνιστά ίσως την εξυπνότερη έκφανσή της, σταθερά επιδιωκόμενη από τις ορθολογικές ηγεσίες εξαιτίας του υψηλού οφέλους και του ταυτόχρονου χαμηλού κόστους.

Κατά τον Τζόζεφ Νάι, η ήπια ισχύς συνίσταται «στην ικανότητα να διαμορφώνεις τις προτιμήσεις των άλλων» δίχως βίαιο εξαναγκασμό. Όσο μακροπρόθεσμα δύνανται να είναι τα οφέλη από μια έξυπνη στρατηγική με άξονα την ήπια ισχύ, τόσο μακροπρόθεσμες και δύσκολα αναστρέψιμες δύνανται να είναι και οι ζημιές.
Στην περίπτωση της τουρκικής ήπιας ισχύος, τα πλήγματα είναι διαδοχικά και θεαματικά – όσο θεαματικές έχουν υπάρξει και οι πρωτοβουλίες από πλευράς των τουρκικών κυβερνήσεων για την αναστροφή του κλίματος. Σε γενικές γραμμές η αποτυχία έγκειται στην πρόδηλη ανατολίτικη κουτοπονηριά, η οποία χαρακτηρίζει σχεδόν το σύνολο των τουρκικών πολιτικών με γνώμονα την ενίσχυση της στρατηγικής εικόνας της Άγκυρας.
Μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1960, και πολύ έντονα μετά την εισβολή στην Κύπρο, η Τουρκία αποπειράθηκε να ενισχύσει την εικόνα της ως προς τον μουσουλμανικό κόσμο.

Αιτία ήταν η ανάγκη της να βρει υποστήριξη, στο επίπεδο των ψηφοφοριών της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, για τις ηγεμονικές και παράνομες πολιτικές της στην Κύπρο με αποκορύφωμα, φυσικά, τον Αττίλα το 1974.

Η συνέχεια τυο άρθρου στο Pontos-news