21/7/17

Οι Κούρδοι βγάζουν το μεγάλο παιγνίδι στο Ιράκ ... με ρίσκο και κίνδυνους (1)

Ο Μασούντ Μπαρζανί ανακοίνωσε ένα δημοψήφισμα αυτοδιάθεσης στο ιρακινό Κουρδιστάν, που θα πραγματοποιηθεί τον Σεπτέμβριο.

Caroline Galactéros*
«Οι άνθρωποι διαλογίζονται πάντα με έναν «πόλεμο καθυστέρησης. Αυτή είναι η δυστυχώς διαυγή παρατήρηση του Marc Bloch στη  Παράξενη Ήττα» υπενθύμισε πριν από λίγες μέρες ο στρατηγός Pierre de Villiers, μετά την αδικαιολόγητη «επίπληξη» μέσω μιας δέσμης πυροβολισμών προεδρικού αυταρχισμού, τόσο εξωφρενική όσο και ναρκισσιστική ενώπιον ενός μεγάλου υπηρέτη του Κράτους  ο οποίος δεν έκανε τίποτα άλλο από το καθήκον του.

O Α/ΓΕΕΘΑ αντλεί τις συνέπειες και αποχωρεί σήμερα με σεβασμό και πλήρη συνοχή και τιμή. Ο νεαρός ένοικος των Ηλυσίων στερείται ενός σύμβουλου μεγάλης αξίας σε μια κρίσιμη περίοδο κατά την οποία η Γαλλία πρέπει να ανακτήσει τη θέση σε μια διεθνή συναυλία σε πλήρη ανασύνθεση στο κόρφο της οποίας οι δογματικές και αφελείς προκαταλήψεις και οι παραιτήσεις της, την έχουν σοβαρά περιθωριοποιήσει, και ενώ οι πιο ριζοσπαστικοί αντίπαλοι της είναι πολύ μακριά από το να αφοπλίζονται παρά τις κάποιες αποτυχίες. Ο νέος πρόεδρος μας δεν φαίνεται να έχει ληφθεί το μέτρο (ή το φοβάται τόσο πολύ στο βαθμό που θέλει να το αγνοήσει;) της πραγματικής κατάστασης της «πολεμικής μηχανής» του και φαίνεται για την ώρα να είναι περισσότερο λογιστής παρά στρατηγιστής, καλύτερος στη διαχείριση των συμβόλων παρά στη μεταρρύθμιση της πραγματικότητας. Αυτόκλητος « Δίας», θα έπρεπε ωστόσο να κατανοήσει ότι κανείς δεν τρέμει έναν αδύνατο κεραυνό. 

Θα έπρεπε προπαντός να είναι βαθύτατα ευγνώμων προς τον Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων του - του οποίου είναι, κανείς δεν διαφωνεί, ο αρχηγός, και ως εκ τούτου προστάτης του, όπως πρέπει επίσης να προστατεύσει τους πολίτες του, χάρη σε εκείνες - να είχε το θάρρος να προειδοποιήσει για τις επιχειρησιακές συνέπειες των αποφάσεών του για το προϋπολογισμό τους  και ως εκ τούτου να του προσφέρει την ανάλογη υποστήριξή του, αντί να σωπάσει κατά μιας ζηλευτής γαβάθας. Ο διάδοχός του, στρατηγός François Lecointre, είναι επίσης ένας άνθρωπος με μεγάλη ηθική και ανθρώπινη αξία, όχι λιγότερο θαρραλέος, όπως έδειξε στην επίθεση που διεύθυνε στις 27 Μαΐου 1995 στη γέφυρα του Σεράγεβο. Ας ελπίσουμε ότι θα καταφέρει να τον συνετίσει για αυτή την ανάγκη για συνοχή μεταξύ των μέσων και των αποστολών, μεταξύ του προϋπολογισμού και της αξιοπιστίας, μεταξύ της βασιλικής προνομιακής επιβεβαίωσης και της συγκεκριμένης υπεράσπισης ενός από τους ακρογωνιαίους λίθους της.

Ας ακούσουμε  και αναλογιστούμε τουλάχιστον τα λόγια του Pierre de Villiers, ενώ η «νίκη» στη μάχη της Μοσούλης ηχεί πολύ βιαστικά καθώς και εκείνη των προοδευτικών δυνάμεων ενάντια στο διεθνή τζιχαντισμό. Αν πρέπει φυσικά να χαιρετίζουμε την επιμονή των ιρακινών δυνάμεων, οι οποίες έχουν υποστεί βαριές απώλειες σε αυτή την αστική μάχη κατά των τζιχαντιστών τους οποίους τίποτα δεν σταματούσε, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι τα πολιτικά διδάγματα αυτής της νίκης είναι πολύ μακριά από το να έχουν ολοκληρωθεί . 

« Τίποτα το διαρκές δεν βασίζεται στην ισχύ ». Ο πρώην Α/ΓΕΕΘΑ μας έχει πάλι δίκιο όταν αναφέρει τον στρατάρχη Lyautey,  πρώτος  κυβερνήτης στρατηγός του γαλλικού προτεκτοράτου στο Μαρόκο το 1912, ο οποίος δήλωνε σε άλλο σημείο:  « Όλοι οι αξιωματικοί ξέρουν να καταλάβουν ένα χωριό στην αυγή· εγώ θέλω αξιωματικούς που μπορούν να καταλάβουν ένα χωριό την αυγή και να ανοίγουν την αγορά εκεί το μεσημέρι».

 Και ο Pierre de Villiers να τελειώσει μια από τις τελευταίες επιστολές του : «Θα υπενθυμίσω απλώς τα λόγια που διατύπωσε ο στρατηγός Ντε Γκωλ στις 10 Μαΐου 1961, με την ευκαιρία της μεταφοράς της τέφρας του στρατάρχη Lyautey, από το Μαρόκο στους Invalides : « το μέλλον δεν είναι πουθενά αλλού παρά στην ανάπτυξη». Με άλλα λόγια, δεν μπορεί να υπάρξει ασφάλεια χωρίς ανάπτυξη ούτε ανάπτυξη χωρίς ασφάλεια. Είναι το τίμημα που πρέπει να πληρωθεί για μια διαρκή ειρήνη, μια ειρήνη εκ των προτέρων». 

Ποιος είναι αυτός ο πόλεμος καθυστέρησης που μπορεί να επωάσει στο Ιράκ και του οποίου το εμποδισμένο και έτοιμο βλέμμα, για να καυχούμαστε, δεν βλέπει τις προειδοποιήσεις; Είμαστε έτοιμοι να ξανανοίξουμε αγορές στις απελευθερωμένες ιρακινές πόλεις;

Η ανησυχία μου αφορά φυσικά το λάθος του στόχου που κάνουμε συγχύζοντας το δίκιο με την ηθική. Ότι το Ισλαμικό Κράτος είναι «ηθικά» ο απόλυτος εχθρός, είναι αυτονόητο, και αξίζει να το θυμίσουμε σε ένα δυτικό κόσμο που έχει κερδηθεί από το σχετικισμό των αξίων, όταν πρόκειται να τολμήσει κανείς χωρίς ντροπή να αναφέρει την έκπτωση των πολιτισμών που φέρεται να βίασε η αποικιοκρατία. Πολιτικά, όμως, το ισλαμικό κράτος δεν είναι το κέντρο του κυκλώνα. Ή αν είναι, είναι ακριβώς όπως και το κέντρο του κυκλώνα, δηλαδή από άποψη της φυσικής, σαν ένα κέντρο που είναι κενό, αλλά γύρω από το οποίο τα πάντα γερνούν όλο και πιο γρήγορα όσο το πλησιάζουμε. Διότι πολιτικά, το βασικό πρόβλημα στο Ιράκ δεν είναι το ισλαμικό κράτος, αλλά οι συσχετισμοί των πολιτικών, οικονομικών και πολιτιστικών δυνάμεων, που οδήγησαν στην εμφάνιση ενός τέτοιου τέρατος και το έτρεψαν. Αλλά, από αυτούς τους παράγοντες που επιδεινώθηκαν από το νεοσυντηρητισμό των ΗΠΑ μετά την εισβολή του 2003, κανένας δεν έχει πραγματικά σταθεροποιηθεί. Αντίθετα, με την αποτυχία της εδαφικότητας του Νταές και η σχετική και στιγμιαία απώλεια ιδεολογικού κύρους που συνεπάγεται η άμπωτη του στην έρημο κατά μήκος ενός ιρακινοσυριακού διάδρομου στις όχθες του Ευφράτη, κινδυνεύουν να επανεμφανιστούν οι ανισορροπίες ενός Ιράκ που είναι ενωμένο μόνο κατ’ όνομά.

Το ιρακινό Κουρδιστάν, μακριά από τον επαναστατικό ρομαντισμό

Σκέφτομαι ιδιαίτερα το κουρδικό ζήτημα, που δυστυχώς, πιάστηκε στα μιντιατικά δίχτυα με ρομαντισμό με ηθική απόχρωση, πειρασμός που επιτρέπει την αποφυγή αντιμετώπισης του ζητήματος σε όλη την πολυπλοκότητά του.

Υπενθυμίζεται ότι από το 2014, το ιρακινό Κουρδιστάν πρώτα πολέμησε το Νταές με φειδώ και με προσοχή, αν όχι ελαφρά, και ότι οι Πεσμεργκά δεν επιδίωκαν να ανακόψουν την επέκταση του Χαλιφάτου, περιορίζοντας τις ενέργειες τους απλώς να ενισχύσουν τα ίδια τα εδάφη τους. 
Οι μειονότητες των Γιαζίντι ακόμα το θυμούνται, οι οποίες χρωστάνε τη σωτηρία τους περισσότερο στους Κούρδους του PKK και τους Σύρους συμμάχους τους του PYD παρά στους Ιρακινούς Πεσμεργκά. 
Η περιφερειακή κυβέρνηση του ιρακινού Κουρδιστάν (KRG), που κυβερνάται από τη φατρία του Μασούντ Μπαρζανί και το  Δημοκρατικό Κόμμα του Κουρδιστάν  (KDP), είναι εγγύς της Τουρκίας του Ρετζέπ Ερντογάν - για λόγους στους οποίους θα επιστρέψουμε - και άσκησε κατά κάποιο τρόπο ενάντια στο Νταές τις ίδιες διακυμάνσεις διάθεσης και αποχρώσεων εφησυχασμού με την Άγκυρα.  
Στην πραγματικότητα, η περιφερειακή κυβέρνηση του Κουρδιστάν τρίφτηκε πραγματικά με το Νταές σε δεύτερο χρόνο, για να επεκτείνει τον έλεγχό της στα «αμφισβητούμενα ιρακινά εδάφη», δηλαδή στα εδάφη της επικράτειας με ανάμεικτο πληθυσμό  Αράβων και Κούρδων, των οποίων η τύχη δεν είχε σφραγιστεί από το Σύνταγμα του Ιράκ του 2005, το οποίο προέβλεπε ότι έπρεπε να πραγματοποιηθεί ένα δημοψήφισμα... πριν από τις 31 Δεκεμβρίου 2007.

Les "territoires disputés" entre Bagdad et Erbil en Irak.
Τα «αμφισβητούμενα εδάφη» του Ιράκ μεταξύ Βαγδάτης και Ερμπίλ.

Ένα τέτοιο δημοψήφισμα δεν πραγματοποιήθηκε σε αυτά τα εδάφη, αρχικά κουρδικά τα οποία ο Σαντάμ Χουσεΐν είχε σταδιακά αραβοποιήσει. 
Ενώ η περιφερειακή κυβέρνηση του Κουρδιστάν εκτείνει συνταγματικά την εξουσία της πάνω από τρεις επαρχίες του Ιράκ, ανακατέλαβε  στη πραγματικότητα τα περισσότερα από τα «αμφισβητούμενα εδάφη» από τα χέρια του ισλαμικού κράτους, εκτείνοντας τώρα την εξουσία της σε τέσσερις άλλες επαρχίες. Το επίκεντρο αυτών των «αμφισβητούμενων εδαφών» περιλαμβάνει κυρίως την περιοχή του Σιντζάρ (δυτικά της Μοσούλης) και εκείνη του Κιρκούκ (νοτιοανατολικά της Μοσούλης).       

Δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν, «γιατί όχι τώρα;»

Από τη παλινδρόμηση του Νταές στην έρημο, το Ερμπίλ προτίθεται λοιπόν να επωφεληθεί και να συμμετάσχει με όλο το βάρος του στη ζυγαριά για να ανατρέψει υπέρ του την ευαίσθητη ισορροπία που συντηρεί με τη Βαγδάτη. Με αυτό το πνεύμα πρέπει να κατανοήσουμε την ανακοίνωση στις αρχές Ιουνίου από τον ηγέτη της περιφερειακής κυβέρνησης του ιρακινού Κουρδιστάν (KRG), Μασούντ Μπαρζανί, να πραγματοποιηθεί στις 25 Σεπτεμβρίου η διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν το οποίο, σύμφωνα με τα λόγια του, μπορεί και να περιλαμβάνει τα «κατεχόμενα εδάφη», ακόμη και αν θεωρεί ότι τα τελευταία θα είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης με τη Βαγδάτη.

«Γιατί όχι τώρα;». Έτσι απάντησε ο κ. Μπαρζανί στο ερώτημα γιατί είχε επιλέξει την ημερομηνία αυτή. Αινιγματικός, ο Κούρδος ηγέτης δεν πήγε περαιτέρω στην εξήγηση που έδωσε στο δίαυλο France 24 στις 21 Ιουνίου 2017 , δύο εβδομάδες μετά την ανακοίνωση της διεξαγωγής ενός τέτοιου δημοψηφίσματος, παρά να αναφέρεται σε μια λογική πολιτικής νομιμοποίησης που προκύπτει από την ελευθερία των λαών για αυτοδιάθεση,  σίγουρα απόλυτα σεβαστή, αλλά η οποία δεν μπορεί να είναι καθοριστική από μόνη της.

Μασούντ Μπαρζανί, συνέντευξη με το δίαυλο France 24 στις 21 Ιουνίου 2017

Κατά συνέπεια, σας προτείνω ένα λεπτομερή φάκελο για αυτό το ακανθώδες ζήτημα του ιρακινού Κουρδιστάν, διότι το «γιατί όχι τώρα;» του κ. Μπαρζανί δεν είναι προφανώς μια ικανοποιητική απάντηση. Στην πραγματικότητα, πολλά επίπεδα ανάλυσης μπλέκονται για να κατανοήσουμε την ευκαιρία που ήθελε να πιάσει ο Κούρδος ηγέτης.

·          Το πρώτο επίπεδο ανάλυσης είναι αυστηρά γεωπολιτικής τάξης. Η Τουρκία, το Ιράν και οι σουνιτικές δυνάμεις του Κόλπου παρατηρούν με προσοχή τις ταλαιπωρίες των Κούρδων στο Ιράκ και επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν τις αποσχιστικές τάσεις τους ως μοχλό ή, αντιθέτως, ως απειλή που πρέπει να περιοριστεί. Από τη πλευρά τους, οι ΗΠΑ και η Ρωσία επιθυμούν να χρησιμεύσουν ως διεθνείς διαιτητές για να διατηρήσουν την περιφερειακή επιρροή τους και ο καθένας να σκοράρει πόντους στη μεταξύ τους μονομαχία.
·           Σε αυτό το πρώτο επίπεδο ανάλυσης έρχεται να εναποθέτεται ένας πόλεμος των  υδρογονανθράκων στην κουρδική περιοχή πλούσια σε πετρέλαιο.
·          Τέλος, δεν πρέπει να ξεχαστούν οι σχέσεις εξουσίας που αναδύονται μέσα στο ιρακινό Κουρδιστάν μεταξύ των δύο ιστορικών φατριών, αυτής του Μπαρζανί και του  Δημοκρατικού Κόμματος του Κουρδιστάν  (KDP) του στη μία πλευρά και του Τζαλάλ Ταλαμπανί  και της Πατριωτικής του Ένωσης του Κουρδιστάν (PUK) στην άλλη .

Αυτά τα τρία επίπεδα ανάλυσης είναι εγγενώς μπλεγμένα.

Το Ερμπίλ θέλει περισσότερη αυτονομία για να εξάγει το πετρέλαιο του

Ας πάμε λίγο πίσω. Το 2003, οι Αμερικανοί εισβάλουν στο Ιράκ και αντιλαμβάνονται πολύ καλά την ευκαιρία για μια μεγαλύτερη αυτονομία του ιρακινού Κουρδιστάν, που εκτείνεται στα βόρειο-ανατολικά της χώρας. Αυτό γίνεται για να διασφαλιστεί ότι τουλάχιστον αυτό το μέρος της επικράτειας, πλούσιο σε πετρέλαιο, δεν θα πέσει κάτω από την ιδεολογική επιρροή του ριζοσπαστικού ισλαμισμού. 
Λαμβάνοντας υπόψη τα βάσανα τα οποία έχουν υποστεί οι Κούρδοι υπό το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν, είναι επίσης για την Ουάσιγκτον ο τρόπος για να εξασφαλίσει οικονομικά την παρουσία ενός αξιόπιστου συμμάχου και να οικοδομήσουμε μια προηγμένη στρατιωτική βάση στο Ιράκ, ενώ η κυβέρνηση στη Βαγδάτη, με σιιτική κυριαρχία, δεν είναι αναίσθητη στην επιρροή του γειτονικού Ιράν, το οποίο επιθυμεί να στηριχθεί στο νέο Ιράκ για να πραγματοποιήσει το «σιίτικό τόξο» του που αναφέραμε στο  πρόσφατο φάκελο λεπτομερούς ανάλυσης του ιστολογίου. Μεταξύ των άλλων, είναι αυτοί οι λόγοι που οδήγησαν την Ουάσιγκτον να στήσει το 2005 ένα Ιρακινό Σύνταγμα που ικανοποίει σε μεγάλο βαθμό τις κουρδικές προσδοκίες με την ίδρυση ενός αυτόνομου ιρακινού Κουρδιστάν εντός ενός ομοσπονδοποιημένου Ιράκ. Ένα από τα κυριότερα ζητήματα αφορούσε την οικονομική αυτονομία αυτής της περιοχής, παραδοσιακά βασισμένης στη γεωργία, αλλά πλούσιας σε λίγο λιγότερο από το ένα τρίτο των πετρελαϊκών αποθεμάτων του Ιράκ (45 δισεκατομμύρια βαρέλια στα 140). Στο Σύνταγμα, η λύση που επικράτησε είναι η εξής: η περιφερειακή κυβέρνηση του Κουρδιστάν δεν μπορούσε να εξάγει απευθείας πετρελαίου στο εξωτερικό, και σε αντάλλαγμα η κεντρική κυβέρνηση της Βαγδάτης δεσμεύτηκε να καταθέσει το 17% του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού στο Ερμπίλ ( που αντιστοιχεί στο μερίδιό του στον εθνικό πληθυσμό).

Η πραγματικότητα, ωστόσο, ήταν πιο περίπλοκη. Το άρθρο 112 του Συντάγματος του Ιράκ διέθετε πράγματι ότι το ιρακινό Κοινοβούλιο έπρεπε να ψηφίσει ένα νόμο σχετικά με την κατανομή και τα έσοδα από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων. Ελλείψει ενός τέτοιου εθνικού νόμου, έπρεπε να υπερισχύουν οι τοπικοί νόμοι του ιρακινού Κουρδιστάν. Δεδομένου ότι το κοινοβούλιο της Βαγδάτης δεν ψήφισε ποτέ τέτοιο νόμο, το κουρδικό Κοινοβούλιο ψήφισε το 2013 το νόμο 5 - 2013 λεγόμενο «οικονομική αποζημίωση αντιπαροχή της περιοχής του Κουρδιστάν»,  ο οποίος προέβλεπε ότι σε περίπτωση μη διανομής των 17 % του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού, το Ερμπίλ επέτρεπε στον ευατό του να κρατήσει τα έσοδα από την πώληση του πετρελαίου. Είχε ξεκινήσει ο πόλεμος για το πετρέλαιο. 

Ήδη από το 2011, σύμφωνα με μια εξαιρετική ανάλυση του  Slate , «η αμερικανική εταιρεία Exxon Mobil έλαβε από την περιφερειακή κυβέρνηση του ιρακινού Κουρδιστάν (KRG), χωρίς την έγκριση της Βαγδάτης, την άδεια να διερευνήσει το υπέδαφος της, ακολουθημένη στενά από την Total, τη Chevron και τη Gazprom» . Τον Μάιο 2014, μετά τη ψήφιση του κουρδικού νόμου του προηγούμενου έτους σχετικά με τη διανομή των εσόδων από το πετρέλαιο, η Τουρκία ανακοίνωσε, για πρώτη φορά, ότι είχε εξαγάγει ιρακινό κουρδικό πετρέλαιο, και πάλι χωρίς την έγκριση της Βαγδάτης. Μια έκθεση του Νοεμβρίου 2014, του κουρδικού υπουργείου Φυσικών Πόρων, που αναφέρεται στο Slate, σημείωνε ότι «η περιφερειακή κυβέρνηση του Κουρδιστάν είχε εξαγάγει μόνο σε έξι μήνες, για 2,3 δις ευρώ αργού πετρελαίου». Η αντίδραση της Βαγδάτης ήταν άμεση: η κεντρική κυβέρνηση μείωσε και στη συνέχεια μπλοκάρει τη πληρωμή του 17% του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού που χρώσταγε στο Ερμπίλ, γεγονός που την διευκόλυνε, καθώς, στη μέση του πολέμου κατά του Νταές, δεν είχε τα μέσα να πληρώσει τους Κούρδους δημόσιους υπαλλήλους. 

Η παράδοξη συμμαχία μεταξύ του ιρακινού Κουρδιστάν και της Τουρκίας

Ως εκ τούτου, καταλαβαίνουμε καλύτερα γιατί οι Κούρδοι του Ιράκ ξεκίνησαν μια φαινομενικά κατάφυση συμμαχία με τους Τούρκους. Οι Τούρκοι τους έδινε μια οδό εξαγωγής του πετρελαίου τους, ιδιαίτερα καθώς η περιφερειακή κυβέρνηση του ιρακινού Κουρδιστάν (KRG) δεν διέθετε αρκετά διυλιστήρια. Μετά το 2013, το Ερμπίλ αναγκάστηκε επίσης επανειλημμένα να εισάγει διυλισμένο πετρέλαιο από τη Τουρκία ... Απέναντι, η Άγκυρα έβλεπε ευνοϊκά τη φατρία του Μασούντ Μπαρζανί που είναι ορκισμένος εχθρός των Κούρδων της Τουρκίας του PKK, οι οποίοι χρησιμοποιούν ως βάση οπισθοφυλακής των ενεργειών τους τα βουνά του Καντίλ στα βορειοδυτικά του Ιράκ.    

Le pétrole en Irak
Το πετρέλαιο στο Ιράκ

Η «αμφισβητούμενη» περιοχή του Κιρκούκ, που κατέχουν σήμερα οι Πεσμεργκά της KRG, είναι ιδιαίτερα πλούσια σε πετρέλαιο. Το Ιρακινό Κουρδιστάν, αν ήταν να γίνει ανεξάρτητο από τη Βαγδάτη, δεν θα μπορούσε να είναι χωρίς αυτά τα πετρελαϊκά εδάφη.  Στις διαπραγματεύσεις του με τον Ιρακινό πρωθυπουργό Χάιντερ αλ-Αμπαντί, ο Μασούντ Μπαρζανί γνωρίζει ότι το Κιρκούκ είναι ένα λάφυρα πόλεμου ανεκτίμητης αξίας. Σύμφωνα με την Intelligence on-line , η κυβέρνηση του Ιράκ φέρεται να έχει ήδη εγκαταστήσει στρατιωτικές βάσεις στα νότια του Κιρκούκ, υπό τις διαταγές του Φαλέχ αλ-Φαγιάντ, σύμβουλου ασφαλείας του Ιρακινού πρωθυπουργού. 

Ο γέρος Κούρδος ηγέτης ξέρει επίσης ότι δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά και ότι η αγνή και απλή ανεξαρτησία της «χώρας» του δεν είναι μια πραγματοποιήσιμη επιλογή ως είναι. Καμία δυτική χώρα θα τον υποστηρίξει σε αυτόν τον δρόμο. Ο πολύτιμος σύμμαχος του, η Τουρκία, θεωρεί ότι η ανεξαρτησία είναι η κόκκινη γραμμή που δεν πρέπει να περαστεί. Ότι ο Μπαρζανί είναι σύμμαχος ταυτόχρονα για τους υδρογονάνθρακες και εναντίον του ΡΚΚ, είναι κάτι που συλλαμβάνεται εν ονόματι βασικών αρχών συμφώνα με τις οποίες ότι «μπίζνες, είναι μπίζνες» και «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου».  Αλλά η ανεξαρτησίας, για μια Τουρκία η οποία εμπόδισε σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας της την ανάδυση μιας τέτοιας χώρας, εξακολουθεί να αποτελεί  casus belli .

Ο Μασούντ Μπαρζανί γνωρίζει, ωστόσο, ότι το δημοψήφισμα του Σεπτεμβρίου θα είναι ένα αδιαμφισβήτητο δημοψήφισμα υπέρ του ιδίου στο κόρφο της περιφερειακής κυβέρνησης του ιρακινού Κουρδιστάν (KRG) και το «ναι» μπορεί ακόμη και να κερδίσει στις «αμφισβητούμενες» περιοχές όπου η κουρδική διακυβέρνηση έχει αναλάβει μια έντονη διαδικασία κουρδοποίησης για να πείσει τους αραβικούς πληθυσμούς που εκτοπίστηκαν από τον πόλεμο να μην επιστρέψουν. Χρησιμοποιεί επομένως αυτή τη προοπτική σαν όπλο μαζικής αποτροπής κατά της Βαγδάτης. Όπως κάθε όπλο μαζικής αποτροπής – είναι καμιά φορά η ευθραυστότητα τους- κανένας παίκτης δεν έχει συμφέρον να το χρησιμοποιήσει, ξεκινώντας από τον ίδιον τον Μπαρζανί, ο οποίος έλλειψη δυτικής υποστήριξης, δεν θα ήθελε να είναι ταυτόχρονα αντίθετος με την Άγκυρα και τη Βαγδάτη. 

Και αυτό όσο περισσότερο που η Άγκυρα και η Βαγδάτη δεν είναι τα μόνα περιφερειακά κέντρα στην καρδιά αυτού του περιοδικού. Η Τεχεράνη παίζει επίσης σημαντικό ρόλο, ο οποίος είναι, όπως και της Άγκυρας, παράδοξος και που θα απεικονίσουμε με μια μικρή παράκαμψη.

Στο Σιντζάρ, Κούρδοι εναντίον Κούρδων

Συνεχίζεται

BOUGER LES LIGNES - C. Galactéros
Η Καρολίν Γαλακτερός, είναι Διδάκτωρ της πολιτικής επιστήμης, παλαιά ακροάτρια του IHEDN (Institut des hautes études de défense nationale), δίδαξε τη στρατηγική και την ηθική στο σχολείο πολέμου της Γαλλίας και στο HEC (Hautes Etudes Commerciales). Συνταγματάρχης σε εφεδρεία , διευθύνει σήμερα την επιχείρηση παροχής συμβούλων PLANETING και συντάσσει το χρονικό «Κατάσταση πνεύματος, πνεύμα του Κράτους» στην εφημερίδα Point.fr. Έχει εκδώσει τα βιβλία «Τρόποι του κόσμου. Τρόποι του πολέμου» (éd. Nuvis, 2013) και «Πόλεμος, τεχνολογία και κοινωνία» (με τους R. Debray και V. Desportes, éd. Nuvis, 2014). Πολεμολόγος, ειδική στη γεωπολιτική και στη στρατηγική νοημοσύνη, περιγράφει χωρίς περιστροφές αλλά με ακρίβεια τα νέα ρήγματα που απεικονίζουν τον κόσμο του σήμερα.

galacteros.over-blog.com

Δεύτερο μέρος: Οι Κούρδοι βγάζουν το μεγάλο παιγνίδι στο Ιράκ ... με ρίσκο και κίνδυνους (2)


1 σχόλιο:

  1. Μπορεί κάποιος που γνωρίζει να μας πει σε ποιά γλώσσα έδωσε την συνέντευξη ο Μασούντ Μπαρζανί;;;
    Εχει την σημασία του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.